σός

-ή, -όν, ΜΑ, και δωρ. τ. τεός, -ή, -όν, και βοιωτ. τ. αρσ. τιός και τ. ουδ. σούν, Α

(κτητ. αντων. β' προσ.) αυτός που ανήκει σε σένα, δικός σου («σὸς ἑταῑρος», Πλάτ.)

αρχ.

1. αυτός που είναι για σένα ή από σένα (α. «εὐνοίᾳ... τῇ σῇ», Πλάτ.

β. «σός τε πόθος σά τε μήδεα», Ομ. Οδ.)

2. φρ. α) «σὸν ἔργον»

(συν με απρμφ.) είναι δική σου δουλειά να... β) «οἱ σοί» — οι άνθρωποι σου, οι συγγενείς σου

γ) «τὸ σόν»

i) τα συμφέροντά σου

ii) οι λόγοι σου, ο σκοπός σου

δ) «σὴ μὲν ἐγώ, σὰ δὲ πάντα» — εγώ είμαι δική σου και όλα τα πράγματά μου είναι δικά σου

ε) «τὰ σά»

i) η περιουσία σου

ii) η δουλειά σου.

[ΕΤΥΜΟΛ. Η κτητ. αντων. σός / τεός μαζί με τα αντίστοιχα λατ. tuus (< tuos < *tuwos < *tewos) και αρχ. ινδ. t(u)va- ανάγονται στον ΙΕ τ. *t(e)wos (πρβλ. δωρ. τεός < *τεFός, ενώ ιων.-αττ. σός < *τFός). Στην ιων.-αττ. το αρχικό *tw- έχει συριστικοποιηθεί (*tw- > *σσ-> σ-)

βλ. και λ. εσύ].